O cudownym charakterze miłości do córek można by mówić godzinami. Mimo ze córki go odtrąciły, ponieważ jak uważały przynosił on im wstydu i niszczył drogę na bogate salony, on usprawiedliwiał je. Uważał, że to ich małżonkowie zaburzyli relacje miedzy nimi, ze to oni są powodem ich rozłąki. Ojciec Goriot nie mogąc widywać córek regularnie, szukał każdego możliwego sposobu, aby choć minutę na nie popatrzeć. C2: „Czekam na nie na ulicy, serce mi bije, kiedy zbliżają się pojazdy, podziwiam ich stroje; one rzucają mi w przelocie uśmiech, który złoci mi cały świat”

Kolejnym dowodem ogromnej miłości do córek jest fakt, że ojciec Goriot oddal im cały swój dobytek, mimo ze te go opuściły C3: „ – Zaparły się własnego ojca!- powtarzał Eugeniusz. –No tak, tak, własnego ojca-rzekła wicehrabina. -Dobrego ojca, który dał każdej , jak mówią, po pięćkroć czy sześćkroć tysięcy franków, aby je dobrze wydać za mąż, i zachował dla siebie jedynie osiem czy dziesięć tysięcy renty.”

Sam żył w ubogim pokoiku w pensjonacie pani Vauger, ale pragnął aby jego największe skarby, miały za co się stroić na bale, czy nawet utrzymywać kochanków.

Z Eugeniuszem, kochankiem Delfiny, ale i swoim sąsiadem, rozmawiał o każdym wypowiedzianym przez córkę słowie, prosił aby ten opowiadał mu o tym w co córka była ubrana, czy się śmiała, czy może była nieszczęśliwa. Oddał pieniądze na wyremontowanie mieszkania dla Eugeniusza, ciesząc się spędzeniem wspólnych chwil z córką, podczas urządzania owego prezentu dla jej lubego. Cieszył się że Delfina, będzie odwiedzać tam Eugeniusza, bo sam chciał zamieszkać w małym pokoiku nad nim, aby częściej widywać jego pociechę.